Je zal maar niks te doen hebben.

Voordat je begint met lezen, Conny heeft de verslagen online staan van de roadtrip die Conny, Paula en ik hebben gemaakt langs de oostkust. Deze zijn te vinden via de volgende link:

http://connyvanparidon.waarbenjij.nu/reisverslag/4944667/sydney-blue-mountains-port-macquarie-yamba


OK, ik moet toegeven dat ik mijn vorige verslag terug heb moeten lezen om te kijken waar ik gebleven was. En schrok er zelf van. Ik heb alles weer ff op een rijtje moeten zetten wat ik in de tussentijd heb meegemaakt. En owh god, hoe ga ik dit allemaal weer in een verslag verwerken? En ik weet het nog steeds niet dus ik begin maar waar ik met me vorige verslag geëindigd ben. De oostkust roadtrip.

Nadat ik Paula en Conny netjes op het vliegtuig naar huis heb gezet, ben ik zelf ook het vliegtuig ingestapt en terug naar Sydney gevlogen want daar stond immers mijn auto geparkeerd bij een maat van me. In Sydney aangekomen kwam ik er achter dat ik eigenlijk nog niet echt een plan had voor de rest. Dus ben ik voor 3 weken bij me maat blijven hangen. Hij had een logeerkamer voor me in het midden van Sydney, in de wijk Paddington 't . Super geregeld. En samen met zijn huisgenoten heb ik een super tijd gehad. Zo nu en dan op een dinsdag een pub tocht door de stad. Moet allemaal maar gewoon kunnen. Elke zaterdag de clubs in en de dansvloer onveilig maken. En dan ook zeilen omdat 1 van de huisgenoten een zeilbootje had gekocht. Je had ons moeten zien. In het midden van de rivier vraagt die aan mij: 'heb jij weleens gezeild?'. Nope, nog nooit. Verteld die mij midden op het water dat hij ook niet weet wat die doet. Dus twee stakkers op een boot die proberen uit te vogelen welk zeil waar hoort. Maar goed, na elke zeil op ze kop gehangen te hebben en nog een keertje binnenste buiten te hebben gekeerd hadden we ze goed hangen. En om het voor ons nog makkelijker te maken hadden we de rottweiler van me maat ook nog bij ons. Kan je je voorstellen, een bootje gemaakt voor 1,5 persoon. En daar zitten dan 2 volwassen gasten op en een hond van 50 kilo. Kan je zeggen. Das geen succes. Want als je, gepland of ongepland, bijna plat door de bocht gaat met een zeilboot en die 50 kilo besluit om naar de verkeerde kant van de boot te gaan. Heb je man en macht nodig om te zorgen dat je niet omgaat. Maar ja, houd het wel weer spannend. Na 3 keer bijna aan de grond te zijn gelopen en 1 keer echt, hebben we boot ook nog terug gekregen in de haven en zijn we maar snel naar de pub gegaan om er zoveel mogelijk sterke verhalen uit te verzinnen. Eind goed, al goed. Maar na 3 weken vast te zitten in Sydney was ik die stad al meer dan spuugzat. Dus ik wilde daar zo snel mogelijk weg. Dus op een maandag heb ik Gavin gebeld met de vraag wanneer ik zou kunnen beginnen met werken. En al snel kwam die met de vraag of ik er woensdag al kon zijn. Oeh, die zag ik niet aankomen want het was nog wel 9 uur rijden en dat wilde ik eigenlijk niet in 1 dag doen. Dus snel me auto klaar gemaakt voor vertrek en de volgende dag me spullen gepakt en hem gesmeerd. 1 van de huisgenoten zijn ouders woonde toevallig halverwege op de route dus ik zou de nacht daar door kunnen brengen. Dat is natuurlijk helemaal top en blijkt de man des huizes ook nog eens in een mijn in de buurt te werken. Dus ik gevraagd of hij mij niet even wat kon laten zien daarzo. En ja hoor, dat kon. Helaas hadden ze de beveiliging aangescherpt sinds een aantal maanden dus we konden niet het terrein op maar hij wist wel de juiste plekken en de verhalen te vertellen. Grote dumpers die 400 ton aan materiaal kunnen laden en die hybride zijn. Er is geen beter onderwerp om mijn aandacht te krijgen. Hele aardige en gastvrije mensen, echt top. Had ik al verteld dat ze ook een zwembad hebben in de tuin. Geen gebruik van kunnen maken want de volgende dag moest ik alweer door. 5/6 uurtjes door kachelen en ik kwam aan bij de werkplaats van Colly farms, waar ik Gavin al eerder had ontmoet. Alleen nu stonden er 2 gele combines in de werkplaats die voor het grootste gedeelte uit elkaar waren gehaald om opnieuw opgebouwd te worden voor het komende oogst seizoen. Even praatje maken met hoe en wat, voorstellen aan iedereen. Ze hebben dus allemaal wel nog 4 of 5 keer hun naam moeten vertellen want dat is niet mijn sterkste kant. Vervolgens naar het huis gegaan waar ik zou komen te wonen en me spullen maar uitgepakt. Het huis was op weer een andere farm zo'n 25/30 verderop. En als je denkt dat is een aardig stukje, nou nee. Dat is in Nederlandse begrippen een afstand dat je even een kopje suiker gaat halen bij de buren.

Nog even wat achtergrond informatie over het bedrijf. Bill en Jude zijn de eigenaren en hun 2 zoons (Gavin en Wayne) runnen het bedrijf. In totaal hebben ze tussen de 100.000 en 110.000 acres aan gewassen, wat weer bestaat uit graan, bonen en kikkererwten. Daarnaast lopen er ook nog zo'n 3000 koeien en 9000 schapen.

De volgende dag dus starten in de werkplaats. En zoals ik ben, houd ik me in het begin gewoon lekker op de achtergrond en kijk ik de kat uit de boom. Wie is wie? Wie doet wat? Wat kan ik hier doen? Vervolgens ga ik me er in mengen. En tot slot neem ik de touwtjes in handen en doen we het op mijn manier. Is een beetje kort door de bocht maar zo is het wel een beetje gelopen. Eerst moest ik assisteren met allerlei kleine klusjes. En uiteindelijk was ik degene die verantwoordelijk was de 2 gele combines die opnieuw opgebouwd moesten worden. Kortom, ik had het wel naar me zin. Gavin stelde niet te veel vragen en keek niet de hele tijd over mijn schouder mee. Enige wat die deed was mij een box vol nieuwe onderdelen geven en veel plezier ermee. En natuurlijk liep ik zo nu en dan ergens tegen aan, want dat is het nadeel als iemand anders het uit elkaar heeft gehaald. Dan moet ik weer uitdokteren hoe het in elkaar hoort. Maar dat is ook wel weer een uitdaging. Doosjes met boutjes zoeken in een werkplaats die echt een teringzooi is. In het begin is dat niet zo erg, maar op een gegeven moment word je het wel zat als mensen de spullen niet opruimen. Dus schakelde ik gewoon Gavin in. Ik had geen zin mijn tijd te verdoen met zoeken. Zo kregen ze het voor elkaar om een vertandingskast van 1 bij 1 meter kwijt te raken waardoor ik 2 uur heb moeten zoeken naar dat ding. Moet zeggen, de frustraties liepen toen wel aardig hoog op bij mij. Geeft jullie misschien een beetje een idee hoe die werkplaats eruit ziet. En dan vraag je je waarschijnlijk af wie 'ze' zijn want liep daar natuurlijk niet in me eentje. Er liepen ongeveer 6 andere gasten en als Gavin er niet was, was ik de oudste. Even realiseer momentje dat het leven ook gewoon doorgaat. Haha.

Naast dat ik bezig ben geweest met de combines, hebben we ook geregeld moeten wachten op onderdelen. Dus dan werden vaak de combines naar buiten gereden en kwamen er andere machines naar binnen zoals trucks, chaserbins of motherbins. Even ter uitleg, de combines blijven, tijdens het oogsten, altijd gaan. De chaserbin gaat in en uit het perceel om de lading van de combines op te halen en het dan in een motherbin te dumpen. De motherbin staat op het kopeind en de trucks laden dan weer daaruit om het vervolgens naar de graandump, schuur of waar dan ook heen te brengen. Maar zover was het allemaal nog niet. We zaten nog steeds vast in de werkplaats om te zorgen dat alles gereed is. En naast de combines heb ik ook alle chaserbins nagelopen en in orde gemaakt en geholpen met een aantal trucks. Die trucks waren toch wel de interessantere klussen zoals differentieel reviseren en versnellingsbak keerring vervangen. Nu ik het zo op aan het schrijven ben vraag ik me eigenlijk af wat al die andere gasten aan het doen waren in de tussentijd??

Maar goed, na dus ongeveer 6/7 weken in de werkplaats hebben gezeten was het dan eindelijk tijd om de combines te laten proefdraaien. Moet je begrijpen dat ik met geknepen billen de eerste in werking zette. En ja hoor, een hoop herrie en kabaal kwam vanuit de machine. Dus gauw weer uitgezet. Alle beschermkappen eraf gehaald en er kwam nog een Bahco, grote schroevendraaier en een wringijzer uitvallen. Eerste reactie die in me op kwam was: 'die was ik de hele tijd al kwijt!'. Nadat we de tools verwijderd nog maar een poging gedaan en toen was het wel goed.

Wat ik nog vergeten te vertellen ben is, dat in de tussentijd ook nog 2 splinternieuwe combines waren gearriveerd. Daar had ik verder niet heel veel aandacht aan besteed want daar hoefde natuurlijk niet aan gewerkt te worden. Maar hetgene wat dan wel weer leuk was dat iedereen begon te speculeren wie wat ging doen tijdens het oogsten. Want Gavin hield dat allemaal een beetje geheim en als die zei wat je ging doen nam die je gewoon in de zeik want dan kwam je op 1 van de roadtrains terecht. Dus niet. Maar toen de 2 nieuwe combines arriveerde was het helemaal feest, want wie kwam daar op te rijden? Voor die gasten iets waar ze hele tijd mee bezig konden zijn. Ik vond het wel best, hoor later wel wat ik te doen krijg eerst die spullen uit de werkplaats krijgen. Maar nog voordat we alle machines klaar hadden werd ik door Gavin meegenomen naar het eerste perceel waar ze begonnen waren met de nieuwe combines. En voor ik het realiseerde werd ik in 1 van de combines gezet. Gavin reed mee voor 10 minuten en toen was ik op mezelf aangewezen. Oké, nog nooit zoiets gedaan maar natuurlijk ik ga wel proberen en zien waar het eindigt. Wat die mij dan weer niet erbij verteld had was dat ik de komende 6 weken in deze cabine zou leven. Want zodra het weer het toeliet moesten de combines draaien. Dus meestal was het om 7 uur starten en pas om 1 uur snachts stoppen. En dan geen pauzes, alleen in de avond als Jude met avondeten kwam kregen we een half uurtje. En soms zelfs de nacht door als het niet te vochtig was. En ik moet zeggen, vond het geen eens erg. Een gloednieuwe machine die bijna niet stuk gaat, goeie airco en een koelkast. Wat wil je nog meer? En ik zeg wel dat ze niet stuk gaan, maar das natuurlijk onzin. Want heb verschillende keren stilgestaan. En als het dan avond was, was het nog niet zo erg. Dan was het afgekoeld naar een graad of 25 a 30 en waren de vliegen er niet. Maar heb ook een aantal keer gehad dat het overdag 45 graden was. En als ik dan een stap buiten de cabine zette was ik net een natte dweil. Zweet gutste er aan alle kanten uit en er kwam niks nuttigs uit me handen. En dan kwam Gavin aan met zijn pick-up en hij liep gewoon nog in een spijkerbroek en shirt. Schijnbaar kan je er dus immuun voor worden maar dat was mij niet gelukt. En denk dat dat nooit gaat gebeuren.

Maar met 240 uur in 2 weken zou je zeggen dat er geen tijd meer is voor leuke activiteiten naast het werk. Was er inderdaad ook niet veel maar zo nu en dan wisten we er toch nog wat tussen te plannen. Vaak was het in de avond even naar de pub met ze allen maar ik had ook een collega met 2 honden, die hij gebruikte voor het jagen op wilde varkens. Dus na het werk als de varkens actief waren gingen we samen wel eens een rondje rijden en zien wat we tegen kwamen. Had het zelf niet verwacht maar dat is toch spannender dan je denkt. Als de honden plots van de pick-up springen en in het donker verdwijnen en wij er als dolle achteraan gingen. We hebben er aardig wat gevangen zo door het seizoen. Gok een stuk of 10 a 12. En weer een andere collega had zijn wapenvergunning voor 2 wapens. Weer een andere manier waarop wij geprobeerd hebben de getallen van wilde varkens en kangoeroes terug te brengen.

Dus al met al moet ik zeggen dat ik het prima naar me zin heb gehad daar. Ook al duurde de periode wat langer dan de planning was. Want ik ben 2 dagen voor de kerst vertrokken. Ze waren nog niet helemaal klaar omdat we een aantal dagen eruit geregend waren, maar ze redden het zonder mij wel af denk ik zo. Dus nog even een dagje rust waarop ik mijn auto kon schoonmaken en inpakken. Het huis nog een beetje opknappen waar ik verbleef. En natuurlijk nog mijn laatste cheque ophalen, maar toen ik dat ging doen was de rest nog aan het werk. En ik moest nog even wachten dus dacht help die gasten nog even met het lossen van de trucks. Slecht idee, het is geen werkdag, je word er niet voor betaald en dit soort dingen lopen altijd slecht af voor mij. En heb het weer bewezen, even snel dit even snel dat en voor je het weet glijd je uit en word je voet meegetrokken door een lopende band. Geen probleem, kon gelukkig snel me voet nog terug trekken en het voelde nog wel ok. Het eerste half uur tenminste. Daarna werd me voet stijver en dikker en op een gegeven moment kon ik hem amper meer bewegen. Shit en morgen ga ik vertrekken. Volgende morgen was nog veel beroerder. Kon er niet op staan en me voet paste niet meer in me schoen. Dat wordt slippers dragen.

Voordat ik weg ging nog even gedag gezegd en iedereen bedankt. En dan blijkt ook dat ze waardeert hebben wat ik hier heb gedaan. Bill, de eigenaar, gaf me zelfs complimenten. En dat schijnt toch wel speciaal te zijn. Wayne en Gavin waren ook positief en hebben flink gelachen om mijn voet. En bedankt hè jongens. Maar ik heb echt groots respect hoe hun het bedrijf runnen. Die jongens werken bizarre uren en als ze al slapen, dan slapen ze in hun pick-up op het kopeind.

Maar goed, spullen gepakt en alles afgerond ben ik in de auto gestapt onderweg naar het koudere zuiden. Zo'n 1300 kilometer te gaan, naar Victoria. Eens zien wat die staat allemaal te showen heeft.

Dat was het voor nu, de rest houden jullie te goed van me in mijn volgende verslag.

Cheers!