In voorbereiding van de oostkust roadtrip

Wauw, het is inmiddels alweer een hele tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen, maar ik leef nog steeds en heb het prima naar me zin hier. In mijn laatste verslag zat ik nog Broken Hill maar inmiddels ben ik alweer heel wat duizenden kilometers verderop.

Vanuit Broken Hill moest ik eigenlijk richting Sydney omdat daar mijn zussen zouden aankomen. Maar aangezien dat nog 3 weken zou duren had ik nog een beetje tijd over. En waarom dan niet een omweg nemen om nog wat meer te zien. Ik wist dat er in de buurt van
Moree 2 grote farms zaten die ik wel graag zou willen zien. Dus zo gezegd zo gedaan, koers uitgezet in de richting van Moree. Het grootste deel van de route had ik al een keer gereden dus ik kon vrij snel doorrijden naar de plek van bestemming. Een dingetje was wel, ik kon geen exacte adressen vinden van de farms dus dat werd zoeken of toch niet? Hoe moeilijk kan een bedrijf met 80.000 hectare te vinden zijn? De eerste farm zat in de buurt van Collarenebri een plaatsje 100 kilometer ten westen van Moree. En echt zoeken hoefde ik niet want zodra ik het plaatsje inreed kwam er een politie auto achter me rijden en zetten me aan de kant voor een alcohol controle. Alcohol controle?? Het is 2 uur in de middag?? Maar ach, hierdoor kon ik wel mooi vragen waar Colly farms zat. En dat was nog maar een uurtje rijden. Dus daar aangekomen was het wel duidelijk dat ze de afgelopen dagen veel regen hadden gehad. Het was glibberen en glijden op de oprijlaan. En eenmaal bij de werkplaats aangekomen liep er heel wat personeel omdat het veel te nat was om buiten aan de gang te gaan. Gavin Zell (1 van de 2 eigenaren) liep ook in de werkplaats en vertelde mij dat die mij graag zou rond leiden over zijn bedrijf maar dat het nu te nat was. Dus nummers uitgewisseld en afgesproken dat ik over een paar dagen kon bellen om te checken of het al wat was opgedroogd. Prima, want had al gezien dat dit een serieuze farm was. Grote spullen, zoveel mogelijk eigen bouw, roadtrains en ze zijn bekend om de grootste zaaier ter wereld. Maar omdat ik toch een paar dagen moest wachten gelijk maar doorgereden naar de volgende farm die ik wilde zien. De eigenaar van deze farm is een Nederlander die 35 jaar geleden zijn Nederlandse bedrijf heeft verkocht en hier opnieuw is begonnen. En het ondernemen zit hem in het bloed want inmiddels heeft hij al verschillende farms en bedrijven overgenomen.

Daar aangekomen heb ik geluk want Gerrit, de eigenaar, is normaal gesproken niet op de farm. Maar aangezien de manager op vakantie is heeft hij de touwtjes zelf in handen genomen. En ik moet zeggen dat het er allemaal spik en span uitzag. Nette machines, alles netjes onder een afdak. En ik geef de Nederlandse invloed van Gerrit de schuld hiervoor. Complimenten. Ik wist al dat Gerrit tijdens de oogst gebruik maakt van backpackers dus ik heb gelijk gevraagd of er nog een plekje over is. Maar helaas was hij al voorzien van een oogstploeg. Dat was de eerste keer dat ik had gehoord dat een farm zo vroeg voor de oogst al een oogstploeg klaar had staan, weer Nederlandse invloeden?? Wie zal het zeggen.

En onderweg van Beefwood, de Nederlandse farm, terug naar Moree merkte ik op dat mijn auto rare geluiden begon te maken. Dus bij een truckstop even gestopt en  gecheckt. Ja hoor, voorwiellagers waren aan vervanging toe. Gelijk naar een garage gereden en gevraagd voor een offerte. $850 was de prijs. Wat??!! Dacht het ff niet. Dan ga ik zelf wel kijken of ik het kan doen. Misschien dat ik wel bij Beefwood mag sleutelen? Gelijk Gerrit weer gebeld en gevraagd maar hij vond dat niet zo'n goed idee, helaas. Andere optie was, onderdelen en gereedschap halen en zelf ergens doen. Dat dan maar doen. Onderdelen en gereedschap gekocht. Heb inmiddels al heel wat gereedschap verzameld over de laatste maanden. Misschien ook maar een klussenbus beginnen?? Maar goed, net buiten Moree een truckstop opgezocht en daar begonnen. Geen idee wat mensen die voorbij reden er van moesten denken. Maar na een aantal uurtjes sleutelen had ik wel mooi een paar honderd dollar bespaard. Ik weet niet hoe het was afgelopen als het niet was gelukt maar daar denken we gewoon niet aan, want het is wel gelukt. En wat doe je na zoiets inspannends? Lekker relaxen en waar kan dat nou beter dan in warm bronwater zwembaden. 1 zwembad werd op 38 graden gehouden, dat was nog wel te doen en kon je het wel uithouden. Maar de andere werd op 41 graden gehouden. En dat is nog best wel ff hijgen, puffen en zweten. Vooral als je er na een half uur achterkomt dat je er niet langer in mag zitten dan 10 minuten achter elkaar. Dat verklaard een hoop.

Die maandag Gavin Zell maar een belletjes gegeven en gecheckt of het alweer een beetje was opgedroogd. En dat was het. Dus gelijk er heen gereden en Gavin heeft mij rondgeleid over een aantal van de 8 farms waar het bedrijf uit bestaat. Inclusief de grootste zaaier ter wereld. Echt onvoorstelbaar om een zaaier van 65 meter breed te zien. En natuurlijk kan die niet getrokken worden door een standaard trekker dus staat er een grote kniktrekker voor met triples en ongeveer 800 paarden onder de motorkap. Maar zelfs dat is nog niet genoeg. Maar waar vind je dan wel een trekker die dit bakbeest voort kan trekken? Nou, die vind je niet. Dus hebben Gavin en zijn broer besloten zelf een trekker te gaan bouwen van ongeveer 1000 pk. Het is nog in een vroeg stadium maar de motor stond al in werkplaats alleen waren ze er nog niet uit wat voor versnellingsbak erachter moest komen. Wel hopen ze dat de trekker volgend jaar het zaai seizoen kan starten. Hier ben ik wel heel erg benieuwd naar. En verders..... Deze farm is groot, heel groot. En als je zoiets wil runnen moet je spullen hebben die je niet in de steek laten en dat is dan ook 1 van de redenen dat de meeste machines zelf gebouwd of verbouwd zijn. Maar naast het runnen van de farm heeft de Zell familie er ook een flinke hobby naast. Oldtimers. Trekkers, auto's of trucks maakt niks uit. Ze knappen ze eigenhandig op en restaureren ze compleet. Zo stond er een Ford T-model en verschillende zeldzame trekkers die er als nieuw uitzagen. Maar ondanks al dit moois bleef Gavin er heel nuchter onder want hij en zijn broer gedragen zich niet alleen maar als eigenaren van deze farm. Nee, ze werken er ook keihard voor Gavin zijn broer zat afgelopen weekend op de spuit en vandaag was op pad met een van de roadtrains. En toch alle ins and outs van het bedrijf weten.

En waarom niet hier vragen voor een baan? Op de dag zelf was ik het helemaal vergeten te vragen. Zo onder indruk, denk ik. Maar een paar dagen later heb ik toch maar eventjes gebeld. En kreeg direct al toezegging. Cv opsturen? Nee joh, helemaal niet nodig. Blijkbaar is iemand in het echt ontmoeten nog veel meer waard dan je werkervaring of opleiding. Alleen nog eventjes een belletje plegen over de startdag omdat ik nog niet zeker weet wanneer ik daar kan zijn. Dus voor de oogst heb ik als het goed is ook een baantje geregeld. Nog even sparen voor de rest van mijn trip door OZ.

De rest van de week kon ik mij rustig in de richting van Sydney gaan bewegen. Onderweg nog een aantal national parks bezocht zoals Mt. Kaputar NP en Barrington tops NP. Heel mooi en totaal anders dan de droge outback gebieden waar ik voorheen was geweest. Rainforest met veel water en heel veel groen. En altijd leuk zijn de mensen die je in dat soort parken tegen komt. Op een dag ging ik een hike doen van 20 kilometer. Was me aangeraden door iemand. En was het ook zeker waard. De hike leidde naar 3 watervallen van ongeveer 100 meter hoog. Maar toen ik terug kwam van de hike kwam er iemand checken of ik al terug was. Het verbaasd me elke keer weer hoe meegaand, meelevend en geïnteresseerd de mensen hier zijn.

En zo tikken de dagen langzaam weg tot het zaterdag is en er een vliegtuig in Sydney land met 2 bekenden daarin. Nog even tussenstops gemaakt in New Castle en Central Coast en toen me maat in Sydney opgezocht waar ik mijn auto kon parkeren. Vrijdagavond en zaterdag gechillt en biertjes gedronken met me maat totdat het tijd was om de taxi te pakken naar het vliegveld.

Inmiddels is het oostkust avontuur alweer voorbij en zijn Conny en Paula weer onderweg naar Nederland. Ik zit ook in het vliegtuig van Cairns naar Sydney. Afgelopen weken waren super en we hebben genoten. Denk dat we het beste en de meest bijzondere dingen van de oostkust in de afgelopen 3 weken hebben weten te proppen. We hebben ongeveer 4300 kilometer gereden en heel veel meegemaakt. De verslagen van deze weken zullen worden geschreven door Conny, dus ik hoefde lekker niks bij te houden hiervoor.

Voor nu groeten uit Australië en op naar de lente. Al draag ik het liefst nog steeds een korte broek. Ben immers in Australië.

Tot de volgende keer.

Cheers

Ps. met me video's loop ik (zoals normaal) een beetje achter. Dit is de video van mijn vorige blog:
https://youtu.be/05Lx9REr9HI